Metoda Iyengara Jak powstała?

B.K.S. Iyengar pobierał nauki u swojego guru Tirumaliego Krishnamacharyi w latach 1935 - 1937. To, czego się wtedy nauczył, odpowiada mniej więcej popularnej metodzie asztanga-winjasa-jogi Pattabhiego Joisa, który był uczniem tego samego guru.

Gdy Iyengar rozpoczął pracę nauczyciela jogi, szybko zauważył, że sposób praktyki, jakiego nauczył się od swojego guru, jest najbardziej odpowiedni dla stosunkowo nielicznej grupy ludzi młodych i zdrowych, bez chorób, dolegliwości i asymetrii ciała. Widział, że joga praktykowana bez uwzględnienia ograniczeń wiekowych i zdrowotnych często prowadzi do pogorszenia stanu zdrowia i kontuzji. I że nawet młodzi i zdrowi powinni ćwiczyć o wiele bardziej precyzyjnie, aby uzyskiwać jeszcze lepsze rezultaty i w przyszłości nie nabawić się problemów spowodowanych zbyt mało uważną praktyką. Zrozumiał, że jeśli joga ma zdobyć powszechny szacunek społeczny, to musi stać się bardzo precyzyjna, by zaradzić problemom większości ludzi w różnym wieku, którzy z reguły nie cieszą się dobrym zdrowiem i kondycją.

Poczuł, że musi przedstawić jogę w nowym świetle. Zaczął głęboko studiować siebie i obserwować swoich uczniów. Podczas wielogodzinnej codziennej praktyki na przestrzeni kilkudziesięciu lat przenikał i integrował wszystkie warstwy swojego bytu - od ciała do duszy. Odkrył mnóstwo nieznanych wcześniej szczegółów i technik terapeutycznych, w tym takich, które wykorzystują różne pomoce.

Uzyskał niedościgłą precyzję w swojej sztuce. Pokazał jak należy pracować, aby zaczynając od ciała, dojść do przemiany wewnętrznej, która jest celem jogi.