Wędrówka

Wędrując poznajemy świat, ludzi, a przede wszystkim samych siebie. Każde zdarzenie, spotkanie każdego człowieka zmienia nas, odkrywając jeszcze jeden fragment naszej tajemnicy. Wielu z nas zapominając, że wędrówka jest celem samym w sobie, nagromadziło po drodze tyle rzeczy, że musieli się zatrzymać i nie poszli dalej.

Na przechodzących obok nich wędrowców patrzą z tęsknotą i udaną wyższością spoza murów swoich warowni, w których dzień i noc czuwają, aby ochronić swoje bogactwa. Ptak szybuje wolny nie troszcząc się o piękno swoich piór, gronostaj przemyka się nie zważając na wartość swego futra.

Wędrowiec, który chce zajść daleko, podróżuje lekko, gdyż wie, że mały kamyk, czy ziarenko piasku mogą się z czasem przemienić w piramidę, czy wydmę, które zatrzymają go w podróży. Wędrując widzimy gwiazdy i odczuwamy wiatr, a każde spotkanie z Człowiekiem staje się fascynującą przygodą.

Wędrówka jest stanem umysłu, permanentną gotowością do odkrywania i poszukiwania – wieczną młodością.

Wędrówka przynosi nam radość dnia, doświadczenie chwili, kiedy wydech opuścił nasze ciało, a jeszcze nie zaczął się wdech.

Aby wędrować, nie trzeba stać się bogatym czy biednym, jest to stanem umysłu wolnego od przywiązania, kiedy nagroda czy strata są przyjmowane z równym zadowoleniem.